រឿងនីមួយៗបង្កប់ព្រះនាមទ្រង់
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានបើកព្រះគម្ពីររូបភាព សម្រាប់កុមារ ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមអានខគម្ពីរនោះឲ្យចៅៗរបស់ខ្ញុំស្តាប់។ ភ្លាមៗនោះ យើងមានការជក់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះរឿងដែលនិយាយអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ ដែលបានពិពណ៌នាជាពាក្យសម្រាយ។ ខ្ញុំក៏បានគូសចំណាំទំព័រដែលយើងកំពុងតែអាននោះ រួចបិទសៀវភៅនោះ ដើម្បីមើលក្របរបស់វា ឃើញចំណងជើងដែលគេបានដាក់ឲ្យថា : រឿងរបស់ព្រះយេស៊ូវ ក្នុងព្រះគម្ពីរ : រឿងនីមួយៗមានបង្កប់ព្រះនាមទ្រង់។
ជាការពិតណាស់ រឿងនីមួយៗមានបង្កប់ព្រះនាមទ្រង់។
ខ្ញុំសូមនិយាយដោយស្មោះត្រង់ថា ជួនកាល ពេលខ្ញុំអានរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ជាពិសេសក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ខ្ញុំក៏ពិបាកយល់ដែរ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាអ្នកដែលមិនស្គាល់ព្រះ ហាក់ដូចជាមានជ័យជម្នះមកលើរាស្រ្តរបស់ទ្រង់? យើងដឹងថា ចរិកលក្ខណៈរបស់ទ្រង់បរិសុទ្ធ ហើយបំណងព្រះទ័យទ្រង់ក៏ល្អ តែហេតុអ្វីបានជាទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យភាពសាហាវព្រៃផ្សៃយ៉ាងនោះ កើតមានចំពោះរាស្រ្តទ្រង់?
បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ទ្រង់បានជួបសិស្សទ្រង់ពីរនាក់ នៅតាមផ្លូវទៅកាន់ភូមិអេម៉ោស។ កាលនោះ ពួកគេមើលទ្រង់មិនស្គាល់ ហើយកំពុងតែមានការខកចិត្ត ចំពោះការសុគតរបស់ព្រះមែស៊ី ដែលពួកគេធ្លាប់តែសង្ឃឹមរង់ចាំនោះ(លូកា ២៩:១៩-២៤)។ គឺសង្ឃឹមថា ទ្រង់នឹងយាងមកប្រោសលោះសាសន៍អ៊ីស្រាអែល(ខ.២១)។ បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូវក៏បាន “ស្រាយន័យសេចក្តី ដែលតម្រូវដល់ទ្រង់ ពីក្នុងគម្ពីរទាំងឡាយ ឲ្យគេស្តាប់ ចាប់តាំងពីគម្ពីរលោកម៉ូសេ និងគម្ពីរពួកហោរារៀងមក”(ខ.២៧)។
រឿងនីមួយៗក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប សុទ្ធតែបង្កប់ព្រះនាមទ្រង់ សូម្បីតែនៅក្នុងរឿងដែលពិបាកយល់ ព្រោះរឿងទាំងនោះបានបើកបង្ហាញភាពប្រេះបែក ក្នុងពិភពលោករបស់យើង និងបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា យើងត្រូវការព្រះសង្រ្គោះមួយអង្គ។ គ្រប់សកម្មភាព ហេតុការណ៍…
ភាពស្មោះត្រង់នៅគ្រប់ទីកន្លែង
កាលពីមុន មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានធ្វើជាអ្នកប្រឹក្សាយោបល់របស់ខ្ញុំ។ មានពេលមួយ គាត់បានគូររូបមនុស្សស្គមដូចឈើចាក់ធ្មេញម្នាក់ នៅលើក្រដាស់មួយសន្លឹក។ គាត់ក៏បានហៅរូបនោះថា “ខ្លួនរបស់យើង ពេលនៅម្នាក់ឯង”។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានគូរទម្រង់ក្រៅជុំវិញរូបនោះ ដែលមានទំហំធំជាងរូបនោះប្រហែល២បីសង់ទីម៉ែត្រធ្វើឲ្យរូបមនុស្សនោះធាត់ជាងមុខ ហើយក៏បានហៅវាថា “ខ្លួនយើង នៅទីសាធារណៈ”។ គាត់ពន្យល់ថា ភាពខុសគ្នារវាងខ្លួនរបស់យើង ពេលនៅម្នាក់ឯង និងខ្លួនយើងនៅទីសាធារណៈ គឺស្ថិតនៅត្រង់ភាពស្មោះត្រង់របស់យើង។
ពេលខ្ញុំកំពុងតែស្តាប់ការបង្រៀនរបស់គាត់ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា ពេលដែលខ្ញុំនៅក្បែរអ្នកដទៃ តើខ្ញុំមានភាពស្មោះត្រង់ ដូចពេលដែលខ្ញុំនៅម្នាក់ឯងដែរឬទេ?
ពេលដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស ការបង្រៀនរបស់គាត់បាននិយាយអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការលត់ដំខាងវិញ្ញាណ ឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះយេស៊ូវ។ ជិតដល់ចុងបញ្ចប់នៃសំបុត្ររបស់គាត់(២កូរិនថូស ១០:១០) គាត់ក៏បានលើកឡើង អំពីពួកចោទប្រកាន់ ដែលបានធ្វើការរិះគន់មកលើភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់ ដោយចោទប្រកាន់គាត់ថា គាត់ជាមនុស្សទន់ខ្សោយ ហើយមានភាពក្លាហានតែនៅក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ។ ពួកអ្នកចោទប្រកាន់ទាំងនោះបានប្រើវោហាស័ព្ទរបស់ខ្លួន ធ្វើជាអាជីពដើម្បីរកកំរៃពីអ្នកស្តាប់។ សាវ័កប៉ុលមានការរៀនសូត្រជ្រៅជ្រះ តែគាត់បាននិយាយស្តី ដោយប្រើពាក្យសម្តីសាមញ្ញៗ និងច្បាស់លាស់។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ក្នុងសំបុត្រមុនៗថា “ឯពាក្យសំដី និងវោហាអធិប្បាយរបស់ខ្ញុំ ក៏មិនមែនដោយពាក្យឧត្តុង្គឧត្តម ដែលពូកែបញ្ចុះបញ្ចូលនោះដែរ គឺដោយការសំដែងចេញជាព្រះវិញ្ញាណ និងព្រះចេស្តាវិញទេតើ”(១កូរិនថូស ២:៤)។ នៅក្នុងសំបុត្របន្ទាប់ គាត់ក៏បានបង្ហាញពីភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់ ដោយមានប្រសាសន៍ថា “ត្រូវឲ្យមនុស្សយ៉ាងនោះបានយល់ថា កាលណាយើងខ្ញុំនៅជាមួយ នោះយើងខ្ញុំនឹងប្រព្រឹត្ត ដូចជាយើងខ្ញុំបានសរសេរចុះក្នុងសំបុត្រ ពីកាលដែលមិនបាននៅជាមួយដែរ”(២កូរិនថូស ១០:១១)។…
ការឱបតុក្កតាខ្លាឃ្មំ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទិញតុក្កតា “ខ្លាឃ្មំ” ធ្វើជាអំណោយ សម្រាប់ចៅរបស់ខ្ញុំ។ វាជាតុក្កតាដ៏ធំមួយ ដែលគេបានញាត់គខាងក្នុង ដែលបានជួយឲ្យខ្ញុំបង្ហាញចេញនូវក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគាត់។ ពីដំបូង ចៅរបស់ខ្ញុំបានឆ្លើយតប ដោយការងឿងឆ្ងល់។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានភ្ញាក់ផ្អើល។ ហើយដោយសារការចង់ដឹងចង់យល់ គាត់ក៏បានធ្វើការពិនិត្យមើល យ៉ាងក្លាហាន។ គាត់យកម្រាមដៃរបស់គាត់ទៅប៉ះច្រមុះខ្លាឃ្មំនោះ ហើយពេលដែលខ្លាឃ្មំដួលទៅមុខ មកលើដៃរបស់គាត់ គាត់ក៏បានឆ្លើយតបទៅវិញ ដោយអំណរ។ ចៅរបស់ខ្ញុំក៏បានផ្អែកទៅលើទ្រូងដ៏ស្រមូវរបស់ខ្លាឃ្មំ ហើយឱបវាយ៉ាងណែន។ ស្នាមញញឹមរបស់គាត់បានលេចឡើងនៅថ្ពាល់គាត់ ខណៈពេលដែលគាត់ក្រាបពីលើរោមទន់ៗរបស់ខ្លាឃ្មំ។ ក្មេងតូចម្នាក់នេះ មិនដឹងថា តុក្កតាខ្លាឃ្មំមិនអាចស្រឡាញ់គាត់នោះទេ។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា តុក្កតាខ្លាឃ្មំនោះស្រឡាញ់គាត់ ហើយក៏បានតបស្នងវិញ ដោយក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់ អស់ពីចិត្ត។
ក្នុងសំបុត្រទីមួយ ក្នុងចំណោមសំបុត្របីច្បាប់ដំបូង ដែលសាវ័កយ៉ូហានសរសើរផ្ញើទៅពួកជំនុំដំបូង គាត់បានបង្រៀនដោយចិត្តក្លាហានថា ព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្តីស្រឡាញ់។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរថា “យើងរាល់គ្នាបានស្គាល់ ហើយក៏ជឿចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះទ្រង់មានដល់យើង ព្រះទ្រង់ជាតួសេចក្តីស្រឡាញ់”(១យ៉ូហាន ៤:១៦)។
ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់យើងរាល់គ្នា ដោយព្រះហស្តបើកចំហរចាំទទួលយើង ដោយព្រះទ័យស្មោះ(យ៉ូហាន ៣:១៦)។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះយើង ដោយការលះបង់ ដោយឥតសំចៃ តាមរយៈព្រះយេស៊ូវ។
លោកយ៉ូហានក៏បានមានប្រសាសន៍ទៀតថា “ឯយើងរាល់គ្នា យើងស្រឡាញ់ទ្រង់ ពីព្រោះទ្រង់បានស្រឡាញ់យើងជាមុន”(១យ៉ូហាន ៤:១៩)។ ពេលយើងជឿថា ព្រះស្រឡាញ់យើង នោះយើងក៏បង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់តបស្នងមកវិញ។…
អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញ
ថ្ងៃមួយ នៅពេលព្រឹកព្រលឹម ខ្ញុំបានបើកបង្អួចផ្ទះ មើលទៅព្រៃ ដែលនៅក្រោយផ្ទះខ្ញុំ។ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានកត់សំគាល់ឃើញសត្វស្ទាំង ឬសត្វទីទុយមួយក្បាលទំនៅលើដើមឈើមួយដើម កំពុងរកមើលចំណី ក្នុងតំបន់នោះ។ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានឃើញសត្វឥន្រ្ទីក្បាលត្រងោលកំពុងតែទប់ខ្លួននៅលើមែកមួយ ដែលនៅខ្ពស់ ដើម្បីពិនិត្យមើលភូមិសាស្រ្តនៅទីនោះ គឺហាក់ដូចជាតំបន់ទាំងមូលជារបស់វាអញ្ចឹង។ វាទំនងជាកំពុងតែស្វែងរក “អាហារពេលព្រឹក”។ វាមើលមកក្រោម ដូចស្តេចដែលទតមើលពីកន្លែងខ្ពស់។
ក្នុងបទគម្ពីរ២របាក្សត្រ ១៦ លោកហាណានី ដែលជាហោរារបស់ព្រះ បានទូលស្តេចមួយអង្គ ឲ្យជ្រាបថា សកម្មភាពរបស់ទ្រង់ កំពុងតែស្ថិតនៅក្រោមការទតមើលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គាត់ទូលស្តេចអេសា ដែលជាស្តេចនៃនគរយូដាថា “ទ្រង់បានពឹងដល់ស្តេចស៊ីរី មិនបានពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃទ្រង់”(ខ.៧)។ បន្ទាប់មក លោកហាណានីក៏បានពន្យល់ថា “ព្រះនេត្រនៃព្រះយេហូវ៉ាចេះតែទតច្រវាត់ នៅគ្រប់លើផែនដីទាំងមូល ដើម្បីនឹងសំដែងព្រះចេស្តា ជួយដល់អស់អ្នកណាដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់”(ខ.៩)។ ដោយសារស្តេចអេសាបានពឹងផ្អែកទៅលើជំនួយខុស ទ្រង់តែងតែជួបសង្រ្គាមជានិច្ច។
ពេលយើងអានបទគម្ពីរនេះ យើងប្រហែលជាយល់ច្រឡំថា ព្រះជាម្ចាស់បានទតមើលយើងគ្រប់ជំហាន ដើម្បីចាំវាយផ្ចាល់យើង ដូចសត្វបក្សីដែលចាំចាប់ចំណី។ ប៉ុន្តែ ពាក្យពេចន៍ដែលលោកហាណានីបានថ្លែងក្នុងបទគម្ពីរនេះ គឺបានផ្តោតទៅលើភាពវិជ្ជមានទៅវិញទេ។ គាត់បានចង្អុលបង្ហាញថា ព្រះនៃយើងបានទតមើលជានិច្ច ហើយរង់ចាំយើងស្រែករកទ្រង់ ពេលដែលយើងត្រូវការជំនួយ។
តើព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ បានទតមើលមកលោកិយនេះ ដើម្បីស្វែងរកភាពស្មោះត្រង់ នៅក្នុងយើងរាល់គ្នា ដោយរបៀបណាខ្លះ? តើទ្រង់អាចប្រទានក្តីសង្ឃឹម និងជំនួយដែលយើងត្រូវការយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ?…
ស្នាព្រះហស្តសម្រាប់អ្នក
ជីដូនរបស់ខ្ញុំជាជាងកាត់ដេរដ៏ស្ទាត់ជំនាញ ដែលបានឈ្នះការប្រកួត នៅក្នុងស្រុកកំណើតរបស់គាត់ នៅរដ្ឋតិចសាស់។ ពេញមួយជីវិតគាត់ គាត់បានអបអរឱកាស ឬព្រឹត្តិការពិសេសៗ ដោយប្រើអំណោយទានកាត់ដេរដោយផ្ទាល់ដៃ។ ឧទាហរណ៍ គាត់បានចាក់អាវរងាពណ៌ឈាមជ្រូក ធ្វើជាអំណោយសម្រាប់ថ្ងៃបញ្ចប់ការសិក្សារបស់ខ្ញុំនៅវិទ្យាល័យ។ ហើយគាត់ក៏បានដេរភួយពណ៌បៃតងខ្ចី សម្រាប់ថ្ងៃអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្ញុំ។ ពេលខ្ញុំមើលទៅជាយអាវ និងភួយទាំងនោះ ខ្ញុំក៏បានរកឃើញហត្ថលេខារបស់គាត់ ដែលបានសរសេរថា “ផលិតដោយជីដូនរបស់អ្នក”។ ពាក្យដែលគាត់បានប៉ាក់ពីលើក្រណាត់ទាំងនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលគាត់មានចំពោះខ្ញុំ ហើយបានបង្ហាញក្តីជំនឿរបស់គាត់ផងដែរ។
សាវ័កប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងអេភេសូរ ដោយបញ្ជាក់អំពីគោលបំណងនៃជីវិតរបស់ពួកគេ ក្នុងពិភពលោកនេះ។ គឺដូចដែលគាត់បានពិពណ៌នាថា ពួកគេគឺជា “ស្នាដៃ ដែលទ្រង់បង្កើតក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវសំរាប់ការល្អ ដែលព្រះបានរៀបចំជាមុន ឲ្យយើងរាល់គ្នាប្រព្រឹត្តតាម”(២:១០)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ពាក្យ “ស្នាដៃ” គឺមានន័យថា ស្នាដៃសីល្បៈ ឬស្នាដៃឯក។ បន្ទាប់មក សាវ័កប៉ុលក៏បានពិពណ៌នាថា ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតយើង ឲ្យធ្វើជាស្នាព្រះហស្តទ្រង់ ដើម្បីឲ្យយើងធ្វើការល្អ ឬបង្ហាញចេញនូវទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់ ក្នុងលោកិយនេះ។ យើងមិនអាចជួយសង្រ្គោះខ្លួនឯង ដោយការប្រព្រឹត្តល្អបានទេ ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះបានបង្កើតយើងមក ដើម្បីបំពេញបំណងព្រះទ័យទ្រង់ នោះទ្រង់ក៏អាចប្រើយើង ដើម្បីនាំអ្នកដទៃ ឲ្យស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ផងដែរ។
ជីដូនរបស់ខ្ញុំបានឈ្ងោកទៅរកម្ជុលរបស់គាត់ ដើម្បីដេរអាវ និងភួយ ដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលគាត់មានចំពោះខ្ញុំ និងបង្ហាញចិត្តដែលចង់ឲ្យខ្ញុំរកឃើញគោលបំណងនៃជីវិត នៅលើផែនដីនេះ។…
ខុសបរិបទ
ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែតម្រង់ជួរ រង់ចាំឡើងជិះយន្តហោះ មានមនុស្សម្នាក់ប៉ះស្មាខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានងាកមករកគាត់ ហើយក៏បានទទួលការស្វាគមន៍ដ៏កក់ក្តៅ។ គាត់ក៏បានសួរខ្ញុំថា “អេលីសា(Elisa)! នៅចាំខ្ញុំទេ? ខ្ញុំឈ្មោះចូន(Joan)”។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានខំនឹកគិត អំពីមនុស្សទាំងប៉ុន្មាននាក់ ដែលមានឈ្មោះចូន ដែលខ្ញុំបានស្គាល់ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែនឹកមិនឃើញថា ធ្លាប់ស្គាល់គាត់ពីពេលណា។ តើគាត់ជាអ្នកជិតខាង ដែលខ្ញុំធ្លាប់រស់នៅក្បែរ កាលពីមុន? ឬជាមិត្តរួមការងារកាលពីមុន? ខ្ញុំរកនឹកមិនឃើញទេ។
ពេលគាត់ឃើញខ្ញុំពិបាករកនឹកដូចនេះ គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា “អេលីសា យើងធ្លាប់ស្គាល់គ្នាកាល នៅរៀននៅវិទ្យាល័យ”។ ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមនឹកឃើញថា កាលនោះ គឺនៅពេលយប់ថ្ងៃសុក្រ នៅទីលានប្រកួតកីឡាបាល់ទាត់ យើងបានស្រែកហូរកញ្រ្ចៀវ ពីកន្លែងឈរទស្សនា។ ពេលដែលខ្ញុំបានគិតដល់បរិបទមួយនេះហើយ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីគាត់ឡើងវិញ។
ក្រោយពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានសុគតហើយ នាងម៉ារា មកពីស្រុកម៉ាកដាឡា ក៏បានទៅផ្នូររបស់ព្រះអង្គនៅពេលព្រឹកព្រលឹម ហើយក៏បានឃើញថ្មបានយកចេញពីមាត់ផ្នូរហើយ(យ៉ូហាន ២០:១-២)។ នាងក៏បានរត់ទៅហៅសាវ័កពេត្រុស និងសាវ័កយ៉ូហាន។ អ្នកទាំងពីរក៏បានត្រឡប់មកផ្នូរវិញ ជាមួយនឹងនាង ហើយក៏បានឃើញផ្នូរព្រះអង្គនៅទទេ(ខ.៣-១០)។ តែនាងម៉ារាបានឈរយំនៅខាងក្រៅផ្នូរ(ខ.១១)។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ នៅទីនោះ “នាងមើលទ្រង់មិនស្គាល់ទេ”(ខ.១៤) ដោយនឹកស្មានថា ទ្រង់ជាអ្នកថែចំការ(ខ.១៥)។
តើហេតុអ្វី បានជានាងមើលព្រះយេស៊ូវមិនស្គាល់ យ៉ាងដូច្នេះ? តើព្រះកាយរបស់ព្រះអង្គ ដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ មានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំង បានជានាងពិបាកនឹងមើលទ្រង់ស្គាល់ឬ?…
ទំហំដែលគ្មានដែនកំណត់
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានផ្តេកខ្លួននៅលើកម្រាលកៅស៊ូ ហើយអត់ដង្ហើម តាមបង្គាប់របស់គ្រូពេទ្យ ខណៈពេលដែលម៉ាស៊ីនកំពុងតែដំណើរការ ដោយសម្លេងងឺតង៉តៗ និងសូរក្រិកៗ។ ខ្ញុំបានស្គាល់មនុស្សជាច្រើន ដែលបានទៅស្គែនអ៊ែម អរ អាយ (MRIs) ប៉ុន្តែ ដោយសារខ្ញុំជាមនុស្សដែលមានជម្ងឺខ្លាចកន្លែងបិទជិត នោះខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវផ្តោតចិត្តទៅលើព្រះជាម្ចាស់ ដែលទ្រង់ធំជាងខ្ញុំ។
ខណៈពេលដែលខ្ញុំឮម៉ាស៊ីនបញ្ចេញសម្លេងតាមចង្វាក់របស់វា ខ្ញុំក៏បានសូត្រឃ្លាមួយក្នុងខគម្ពីរ ក្នុងចិត្តខ្ញុំអំពី “ទទឹង បណ្តោយ ជំរៅ និងកំពស់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ”(អេភេសូរ ៣:១៨)។ ពេលសាវ័កប៉ុលអធិស្ឋានឲ្យពួកជំនុំនៅក្រុងអេភេសូរ គាត់បានពិពណ៌នា អំពីរង្វាស់ទាំងបួននៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដើម្បីនិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីទំហំ និងភាពស្ថិតស្ថេរនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះវត្តមានរបស់ទ្រង់។
របៀបដែលខ្ញុំផ្តេកខ្លួន ដើម្បីស្គែននឹងម៉ាស៊ីន អ៊ែម អរ អាយ បានផ្តល់ឲ្យខ្ញុំនូវការយល់ដឹងថ្មីមួយ។ ពេលខ្ញុំគិតអំពីទទឹង ខ្ញុំក៏បានគិតដល់ទទឹងរបស់បំពង់ស្គែន ដែលខ្លួនរបស់ខ្ញុំបានផ្តេកនៅខាងក្នុង ដោយដៃនៅសងខាងខ្លួនខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានគិតអំពីបណ្តោយរបស់បំពង់នោះពីចុងម្ខាងដល់ចុងម្ខាង ដែលមានប្រវែងវែងជាងដងខ្លួនរបស់ខ្ញុំ រាប់ចាប់ពីជើងដល់ក្បាល។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានគិតអំពីកម្ពស់ របស់ពិដាននៃបំពង់នោះ គិតចាប់ពីច្រមុះខ្ញុំទៅ។ រួចខ្ញុំក៏បានគិតអំពីជម្រៅរបស់បំពង់នោះ ដែលគិតចាប់ពីទម្រដែលតភ្ជាប់បំពង់នោះ និងកម្រាលឥដ្ឋ ដែលនៅក្រោមខ្ញុំ ហើយបានទ្រខ្លួនខ្ញុំ។ រង្វាស់ទាំងបួននេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីទទឹង បណ្តោយ កម្ពស់ និងជម្រៅ នៃសេចក្តីស្រឡាញ់…
ដើមណូអែល នៃក្តីសង្ឃឹមចំពោះព្រះរាជបុត្រតូច
បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានយកអំពូលភ្លើងជាច្រើនខ្សែ មកព័ទ្ធជុំវិញដើមណូអែល ខ្ញុំក៏បានយកបូពណ៌ផ្កាឈូក និងពណ៌ខៀវ មកចងនឹងមែកវា ហើយដាក់ឈ្មោះឲ្យដើមនោះថា ដើមណូអែល “នៃក្តីសង្ឃឹម ចំពោះព្រះរាជបុត្រតូច”។ ខ្ញុំ និងស្វាមីខ្ញុំបានរង់ចំាទទួលកូនចិញ្ចឹមម្នាក់ ជាងបួនឆ្នាំមកហើយ។ ពិតណាស់ យើងរំពឹងថា ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានពរយើង នៅថ្ងៃណូអែល!
រៀងរាល់ពេលព្រឹក ខ្ញុំបានមកអធិស្ឋាន នៅក្បែរដើមណូអែលនោះ ដោយរំឭកខ្លួនឯង អំពីសេចក្តីសប្បុររបស់ព្រះអម្ចាស់។ នៅថ្ងៃទី២១ ធ្នូ យើងក៏បានទទួលដំណឹងថា យើងនឹងមិនបានទទួលកូនចិញ្ចឹមនៅថ្ងៃណូអែលឆ្នាំនោះទេ។ ខ្ញុំមានការបាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំក៏បានដើរទៅឈប់នៅពីមុខដើមណូអែលនោះ ដែលជានិមិត្តរូបនៃការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើព្រះជាម្ចាស់នៅតែស្មោះត្រង់ឬទេ? តើខ្ញុំបានធ្វើអ្វីខុសឬ?
នៅពេលខ្លះ ព្រះជាម្ចាស់មិនទាន់ឆ្លើយតបចំពោះការទូលសូមរបស់យើង ព្រោះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងបង្រៀន ឬលត់ដំយើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ នៅពេលខ្លះទៀត ព្រះទ្រង់ពន្យាពេលការឆ្លើយតបរបស់ទ្រង់ ដើម្បីជួយឲ្យយើងមានការទុកចិត្តជាថ្មី ចំពោះទ្រង់។ ក្នុងបទគម្ពីរបរិទេវ ហោរាយេរេមាបានពិពណ៌នា អំពីការដែលព្រះទ្រង់កែតម្រង់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល។ ការនោះពិតជាធ្វើឲ្យគាត់ឈឺចាប់ណាស់ បានជាគាត់ពោលថា “ទ្រង់បានធ្វើឲ្យតួព្រួញពីបំពង់ទ្រង់ទំលុះថ្លើមខ្ញុំ”(៣:១៣)។ ក្នុងពេលដ៏ពិបាកនោះ លោកយេរេមា ក៏បានបង្ហាញចេញនូវការទុកចិត្ត ចំពោះសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ គឺដូចដែលគាត់ថ្លែងថា “សេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ នោះមិនចេះផុតឡើយ សេចក្តីទាំងនោះ ចេះតែថ្មីឡើងរាល់តែព្រឹកជានិច្ច សេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ធំណាស់(ខ.២២-២៣)។
ខ្ញុំក៏បានទុកឲ្យដើមណូអែលនៅបន្តឈរនៅទីនោះទៀត បន្ទាប់ពីថ្ងៃណូអែលបានកន្លងផុតទៅ ហើយខ្ញុំក៏បានបន្តអធិស្ឋាននៅពេលព្រឹកដូចរាល់ដង។ ទីបំផុត នៅចុងសប្តាហ៍នៃថ្ងៃបុណ្យព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ…
ការសន្ទនាដ៏ពិបាក
ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានបើកឡាន ចម្ងាយប្រហែល៨០គីឡ៉ូម៉ែត្រ ដើម្បីទៅជួបបុគ្គលិកដែលធ្វើការពីចម្ងាយ របស់ក្រុមហ៊ុនរបស់ខ្ញុំ។ ពេលនោះ យើងមានការសន្ទនាដ៏ពិបាក ជាមួយគាត់ ហើយខ្ញុំក៏បានទទួលដំណឹងពីបុគ្គលិកម្នាក់ទៀតថា គាត់បានធ្វើខុសនឹងគោលការណ៍របស់ក្រុមហ៊ុនយើង ហើយខ្ញុំមានការបារម្ភខ្លាចខូចឈ្មោះក្រុមហ៊ុន ដោយសារគាត់។ ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ថា ចង់ផ្តល់យោបល់មួយ ដើម្បីឲ្យគាត់ផ្លាស់ប្តូរគំនិត។
ក្នុងបទគម្ពីរ ១សាំយ៉ូអែល ២៥ មានមនុស្សមិនសមទំនងម្នាក់ បានហ៊ានប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់ ដើម្បីទៅជួបអនាគតស្តេចរបស់អ៊ីស្រាអែល ដែលហៀបនឹងធ្វើការសម្រេចចិត្ត ដែលនឹងនាំមកនូវភាពហិនវិនាស។ នាងអ័ប៊ីកែលបានរៀបការជាមួយណាបាល ដែលមានអត្តចរិតមិនល្អ សមនឹងអត្ថន័យរបស់ឈ្មោះខ្លួន (ដែលមានន័យថា “មនុស្សឡប់”) (ខ.៣,២៥)។ ណាបាលបានបដិសេធមិនព្រមបង់ថ្លៃឈ្នួលឲ្យដាវីឌ និងកងទ័ពរបស់គាត់ តាមប្រពៃណី សម្រាប់ការការពារហ្វូងសត្វរបស់ខ្លួន(ខ.១០-១១)។ នាងអ័ប៊ីកែលក៏បានដឹងថា ដាវីឌមានផែនការសងសឹង មកលើគាត់ ហើយនាងក៏ដឹងផងដែរថា ប្តីដ៏ល្ងីល្ងើរបស់នាងមិនព្រមស្តាប់នាងឡើង។ នាងក៏បានត្រៀមខ្លួនដើម្បីធ្វើការផ្សះផ្សា ដោយធ្វើដំណើរទៅជួបដាវីឌ ហើយបញ្ចុះបញ្ចូលគាត់ ឲ្យផ្លាស់ប្តូរគំនិត(ខ.១៨-៣១)។
តើនាងអ័ប៊ីកែលបានសម្រេចការនេះដោយរបៀបណា? បន្ទាប់ពីនាងបានឲ្យគេដឹកអាហារនឹងសត្វលា យកទៅឲ្យដាវីឌ និងពួកប្រុសៗរបស់គាត់ ហើយដោះស្រាយរឿងបំណុលនោះហើយ នាងក៏បានប្រាប់ការពិត ដល់ដាវីឌ។ នាងបានធ្វើការរំឭកប្រកបដោយប្រាជ្ញា ដល់ដាវីឌ ដើម្បីឲ្យគាត់នឹកចាំថា ព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅគាត់។ បើគាត់នៅតែចចេសចង់សងសឹក នោះពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ឲ្យគាត់ឡើងធ្វើស្តេច គាត់នឹង “មានការស្តាយក្រោយ ចំពោះការកម្ចាយឈាម ដែលមិនចាំបាច់នោះ”(ខ.៣១)។
អ្នកក៏ប្រហែលជាដឹងថា…
បញ្ចេញពន្លឺព្រិចៗ
បទចម្រៀងកុមារជាភាសាអង់គ្លេស ដែលមានចំណងជើងថា “ដួងផ្កាយដ៏តូច ដែលបញ្ចេញពន្លឺព្រិចៗ” ជាបទចម្រៀងដ៏ល្បីល្បាញដែលក្មេងៗចូលចិត្តច្រៀង។ ទំនុកច្រៀងរបស់បទនេះ មានប្រភពដើម នៅក្នុងបទកំណាព្យ ដែលអ្នកស្រីចេន ថេយល័រ(Jane Taylor)បាននិពន្ធ ដែលបានពិពណ៌នា អំពីភាពអស្ចារ្យនៃចក្រវាលដែលព្រះទ្រង់បានបង្កើត ដែលនៅក្នុងនោះ មានផ្កាយ “ដ៏ខ្ពស់ នៅពីលើផែនដី”។ បទកំណាព្យនេះ មានវគ្គមួយទៀត ដែលគេបានបោះពុម្ភផ្សាយ និងមិនងាយរកបាន ដែលបានរៀបរាប់ថា ផ្កាយនោះបានធ្វើជាអ្នកនាំផ្លូវអ្នកដំណើរក្នុងទីងងឹត ដោយបញ្ចេញពន្លឺដ៏តូចរបស់ខ្លួន។
ក្នុងបទគម្ពីរភីលីព សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿព្រះ នៅទីក្រុងភីលីព ឲ្យស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីធ្វើជាកូនព្រះដែលរកបន្ទោសមិនបាន … ហើយភ្លឺនៅកណ្តាលគេ ដូចជាតួពន្លឺនៅក្នុងលោក ហើយផ្សាយដំណឹងល្អ ដល់មនុស្សដែលនៅក្បែរពួកគេ(២:១៥-១៦)។ យើងប្រហែលជាឆ្ងល់ថា តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យយើងអាចបញ្ចេញពន្លឺភ្លឺ ដូចផ្កាយនៅលើមេឃ។ ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែមានអារម្មណ៍ថា យើងមានចំណុចខ្វះខាត និងការពិបាកជាច្រើន បានជាយើងគិតថា “ពន្លឺ”របស់យើងមិនអាចបញ្ចេញរស្មីភ្លឺល្មម នឹងនាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរឡើយ។ ប៉ុន្តែ ផ្កាយមិនដែលព្យាយាមដើរតួជាផ្កាយឡើយ។ ពួកវាគឺជាផ្កាយស្រាប់ហើយ។ ពន្លឺធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរក្នុងពិភពលោក ហើយក៏បានធ្វើឲ្យយើងផ្លាស់ប្តូរ។ ព្រះទ្រង់ប្រទានពន្លឺដល់ពិភពលោក(លោកុប្បត្តិ ១:៣) ហើយតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ ព្រះទ្រង់បានប្រទានពន្លឺខាងវិញ្ញាណ ចូលក្នុងជីវិតយើង(យ៉ូហាន ១:១-៤)។
ក្នុងនាមជាមនុស្សដែលមានពន្លឺរបស់ព្រះនៅក្នុងជីវិត យើងត្រូវបញ្ចេញពន្លឺ ដើម្បីឲ្យអ្នកនៅក្បែរយើងបានឃើញពន្លឺនោះ ហើយមានចិត្តចង់ស្វែងរកប្រភពនៃពន្លឺនោះ។…